Istorija je čudna stvar. Kažu istoriju pišu pobednici. Tako je i komunistička vlast koja zavladala prostorima Jugoslavije nakon Drugog svetskog rata, potrudila se da neke činjenice izokrenu ili sakriju, a koje nisu išle u prilog ideologiji na kojoj se vlast zasnivala. 

Istoričari kažu da Jugoslavija nikad ne bi ni učestvovala u Drugom svetskom ratu, da Velika Britanija uz pomoć tada ekstremističke frakcije komunističke vlasti, nije organizovala protest zbog potpisivanja Trojnog pakta. Nakon što su Hitleru prikazane preuveličane razmere demonstracija "Bolje rat nego pakt, bolje grob nego rob", odlučeno je da 6. aprila 1941. Kraljevina Jugoslavija bude napadnuta. 17. aprila 1941, godine potpisana je kapitulacija.

Godinama kasnije, nemačka moć u Jugoslaviji doživela je krah. Saveznici su, neobazirući se na građane, preduzeli sve mere da potisne nemačku čizmu sa ovih prostora. Na redu je došao i Alibunar.

07. avgusta 1944. godine, na Alibunar je izvršeno bombardovanje "legitimnih" vojnih ciljeva. Radilo se o nemačkom aerodromu izvan Alibunara, koji je tadašnja vojska koristila kao uzletište. U dva napada, 07.  i 18. avgusta, nebo Alibunara preletelo je 82 aviona, i bačeno više od 280 tona bombi. Treće bombardovanje odigralo se 08. septembra. 

Ovaj čin "oslobađanja", koji prvobitno nije imao za cilj bombardovanje naseljenog mesta, platilo je glavom oko 120 meštana Alibunara. Nikako nije bilo jasno kako su bombe dospele do ulice Bratstva i jedinstva, i ulice Save Munćana, gde je najviše žitelja ovog opštinskog mesta i stradalo. S' obzirom da utvrđivanje pravih činjenica nije išlo u prilog tadašnjoj vlasti, pravi broj nikada nije utrđen. Njima u čast, podignut je spomenik u centru Alibunara.